Training voor beklimming Ararat, leermomenten van de eerste bergwandelingen
Tijdens een korte vakantie met het gezin in het plaatsje Willingen in het Sauerland had ik de gelegenheid om voor het eerste echt een stukje bergop (en af) te lopen. Een prima gelegenheid om de nieuwe bergschoenen uit te proberen op een scheve ondergrond. In de ochtend mijn dochters geholpen met hun skilessen en zelf nog een beetje geskied. ’s Middags een bergje pakken. Vanuit het dorp naar de hoogste top in de omgeving, de Ettelsberg gelopen. Dit duurde ongeveer 45 minuten en was behoorlijk steil. Zoals ik al eerder schreef heb ik geen enkele wandelervaring laat staan in de bergen. Leerzaam. Het is de kunst om in een laag maar gestaag tempo naar boven te lopen. Een aardige graadmeter is dat je nog door de neus moet kunnen blijven ademen anders loop je te hard. Ik heb gemerkt dat als je recht omhoog gaat de schoenen lekker zitten, maar zodra je schuin omhoog loopt of parallel aan de berg dan ontstaat er een onaangename druk op de zijkant van de voorvoet. Dit voelt zo hard dat ik me niet kan voorstellen dat dit flexibeler gaat worden als de schoenen langer zijn ingelopen. Het meerlagenpak dat ik heb gekocht voor de Ararat voldoet goed. Het is van het merk Peak Performance en gemaakt van een “three layer Goretex”. Daaronder een polyester dons jak vervolgens een dunne fleece en op het lijf een thermo hemd en lange onderbroek. Veel ritsen zodat je bergop alles open kunt zetten om te koelen en bij kou tijdens het skiën met alles dicht heel warm zonder zweterig te worden.
Ik had de mogelijkheid om twee dagen achter elkaar ongeveer anderhalf uur te lopen. Daarbij heb ik zoveel mogelijk door de “rough” gelopen. Buiten de paden door de hei, struiken en slecht onderhouden bos. Veel klauteren over stronken en boomstammen, omstandigheden die we op de Ararat misschien ook tegenkomen. De afdaling gaat sneller maar je loopt veel meer kans om te vallen of je enkels te verzwikken. Van mijn goede vriend Klaas, een ervaren bergklimmer heb ik geleerd hoe je de spanning op de veters tussen voorvoet en schacht kunt variëren. Op de overgang van wreef naar enkel leg je een zogenaamde reefsteek zodat je de voorvoet stevig kan aanschnallen en de schacht los kunt laten. Dit doe je bij stijgen. Bij afdalen wil je juist de schacht strak en de voet losser.
Bij terugkomst voelen de benen heel goed en heb ik ook geen enkele last van mijn vaak pijnlijke rechter knie. Geen spierpijn of stijfheid na afloop. Nauwelijks moe bij aankomst op de top. Het lijkt dat 2 maand krachttraining zijn vruchten begint af te werpen. De enige tegenvaller was de uiteindelijke berekening van het hoogteverschil dat ik heb overbrugd. Ik dacht misschien wel 500m geklommen te hebben. Vanuit het dorp lijkt het een hele berg, maar de Ettelsberg is slechts 838m hoog en het startpunt in het dorp ligt rond de 600m. Kortom in 45 minuten kan ik een hoogteverschil van ruim 200m overbruggen. Hierbij heb ik alles naar beneden afgerond. Doorgerekend naar de echte berg is dat bij een hoogteverschil van het dorp (2200m) naar de top (5100m) van 2900m een totale looptijd naar de top van ongeveer 11 uur. In het schema dat onze organisator Taco in November opstuurde wordt een totale looptijd van 12-13 uur aangegeven, verdeeld over 3 stijgdagen. Dus mijn berekening klopt wel aardig er vanuit gaande dat richting de top het zuurstoftekort de stijgsnelheid aardig parten zal spelen.
Leermomenten. Schoenen voldoen maar moeten nog wel beter worden ingelopen. Het meerlagen pak voldoet prima en is zeer functioneel. Hart- longconditie geen probleem. De benen voelen goed, maar 1,5 uur lopen is natuurlijk geen 5-6 uur wat op de laatste dag nodig is om naar de top te komen (en nog eens 2-3 uur afdalen) Het tempo dat ik loop past binnen het schema. Het schatten van de hoogte van de berg deed ik volkomen verkeerd.
Het avontuur Ararat is deze week wat tastbaarder geworden.