Bloed kruipt waar het niet gaan kan, de fiets trekt weer
Het is een oud Hollands gezegde, “Het bloed kruipt waar het niet gaan kan”. Zo prachtig en vreemd maar drukt wel precies mijn drang uit, mijn hang naar avontuur, het onbekende. Dit is wat Dokter Google erover zegt:
‘Het bloed kruipt waar het niet gaan kan’ is een uitdrukking die in verschillende betekenissen wordt gebruikt. Vaak betekent het ‘iemand kan proberen zijn ware aard te verbergen, maar uiteindelijk zal toch uit allerlei dingen blijken hoe hij echt is’. Oftewel: ‘iemands echte karakter verloochent zich niet’. Maar er wordt ook weleens mee uitgedrukt dat een oude voorkeur of liefde nooit helemaal weggaat en uiteindelijk (soms na vele jaren) tóch wordt nagejaagd. Een derde betekenis is ‘bloedverwantschap geeft vaak de doorslag’, ‘een familieband, ook in een verre graad, verloochent zich nooit’. In elk geval wordt in ‘Het bloed kruipt waar het niet gaan kan’ met bloed ‘het ware, de kern’ aangeduid: iets wat een deel van jezelf is - of dat nu je karakter, voorkeur of afkomst is.
Kortom karakter, drang, oude liefde, bloedverwanten zijn de drijfveren. In de afgelopen winter liep mijn drang in ieder geval weer hoog op, niet in het minst door het enorme kloteweer. Sinds eind september vrijwel onafgebroken storm en regen, geen weer om lekker een stukje te fietsen. Diverse nieuwe routes passeerden de revue. Belangrijke factor in de keuze was mijn wens om weer met een bustransport vanuit Nederland naar het startpunt te reizen. Omdat ik deze keer de oostkant van het Iberisch schiereiland wil ontdekken, is het verstandig om vroeg te gaan om de ergste hitte van juni en juli te vermijden. Weinig keus was er en zodoende kwam ik op vertrekpunt Arles in Zuid Frankrijk. De plaats waar mijn naamgever Vincent van Gogh zijn grootste meesterwerken heeft geschilderd, maar waar hij ook in grote psychische nood raakte. Kortom een betekenisvolle locatie om te starten. In Javea en Benissa hebben vrienden een huis en ik dacht deze plekken in de route op te nemen. Het is altijd fijn om ergens naartoe te fietsen. Helaas zijn beide stellen de komende weken niet in hun Spaanse buitenverblijven. Het plan is nu om grotendeels de Eurovelo 8 te volgen tot aan Valencia. Daar misschien een rustdag in te lasten om de stad te bekijken en vandaar door te steken naar de Algarve. Zo makkelijk en bewoond als het eerste traject van ongeveer 870 kilometer is, zo zwaar en leeg is het tweede deel (900-1000km) over de Spaanse hoogvlakte. Ik heb nog steeds niet gekozen welke route ik zal volgen. Er zijn weinig plaatsen voor overnachting en om water en eten in te slaan. Er zitten ook veel en steile bergen in het traject. Dat puzzeltje moet ik dus nog leggen. Dit zijn vier opties. Ik houd rekening met plaatsen, maar maak ook gebruik van Komoot aanbevelingen. Het liefst kies ik voor de gravelbike optie maar de toerfiets optie bevat aanzienlijk minder hoogtemeters. Ik denk dat ik het misschien laat afhangen van hoe mijn conditie is bij aankomst in Valencia en of ik nog op schema zit qua tijd.
In 2022 maakte ik mijn eerste grote fietstocht door Spanje en Portugal. Dit deed ik met een klassieke toerfiets (Santos Travelmaster 3+) die bleek volkomen ongeschikt voor de route, veel te zwaar. Ik had ook veel spullen bij me zodat uiteidelijk het totaal gewicht van mijn hebben en houwen over de 40kg zat. Na een paar dagen in het venijnige noord Spaanse berglandschap werd duidelijk dat het niet haalbaar was en nam ik een stuk de trein. Een paar dagen later heb ik ook de helft van mijn bagage op de post gedaan. Al doende leert men…
Vorig jaar 2023 reed ik een succesvolle herkansing. Ik had mijn lessen geleerd. Mijn fiets werd een veel lichtere gravelbike (Focus Atlas 6.8) en de bagage uitgekamd. Nog steeds was de route door noord Spanje loodzwaar en moest ik vaak lopend een berg op, “hike-a-bike” heet dat in jargon. Ook dat begon ik me steeds meer eigen te maken. De wielerwereld of het nou racen, mountainbiken, toeren of bikepacken is, het kent zijn heel eigen jargon. Termen waar ik eerst geen benul van had, zoals technische gegevens over vertanding van een casette of banddiktes soms in mm dan weer in inches moest ik leren om mijn uitrusting te optimaliseren. Heel verwarrend als je er niet in thuis bent. Maar langzaam maar zeker kon ik erover meepraten. En uiteindelijk heb ik 2000km gefietst zonder gebruik te maken van OV.
En nu staat het nieuwe avontuur van 2024 voor de boeg. Nog meer geleerd en de uitrusting weer verder geperfectioneerd. Wat zijn de belangrijkste dingen die ik dit jaar heb veranderd? “To tent or not to tent” blijft het grote dilemma, het scheelt 2,7kg bagage en 2 voorvork tassen. Maar als ik ergens zonder een overnachtingsplek kom te zitten zoals in de Sierra Nevada krijg ik daar spijt van. Verder moet het heel bijzonder zijn om eens in het wild te overnachten. Ik heb weer geen kookgerei mee zodat eten onderweg altijd koud is of in een restaurant. Die keuze had ik vorig jaar al gemaakt en bevalt prima. Mijn kleding heb ik verder uitgedund en bestaat nu volledig uit merino wollen items. Deze beginnen pas na een week te stinken, dus weinig noodzaak om te wassen. verder droogt het snel. Mijn achtertas was op de vorige reis een grote 31 liter rack-pack, het kostte steeds 10 minuten om de tas goed vast te binden. Daardoor kon ik onderweg dan ook niet snel er iets uit pakken. Heel onhandig wel lekker groot. Deze heb ik vervangen door een Tailfinn rack top bag van krap 20 liter. Heel handig in het gebruik, je klikt hem zo op het achterrek, maar een stuk kleiner volume. Dit dwingt me om nog minder mee te nemen. Op de stuurtas bevestig ik nog een kleine tas voor voedsel die ik makkelijk kan openen en mee in een winkel kan nemen. Bij een bikefitter heb ik me een iets comfortabeler zadel laten aanmeten zodat de zadelpijn niet na 80km optreedt maar hopelijk pas voorbij de 100km. Hij heet Thomas Wobma en zit in Heerenveen. Als laatste heb ik de casette die tandwielen 34-11 had vervangen door een 36-11 in de verwachting wat makkelijker omhoog te kunnen fietsen op steile bergen. Zo ziet mijn definitieve setup er uit. De achterband op de foto heb ik vervangen door weer een WTB Riddler zoals ik eerder had. De Vittorio terreno band voelde niet goed, snel een beetje slippen en al na 500km fors gesleten.
Volg deze trip via mijn Polarsteps, Instagram en Komoot posts
