Liefde voor Culatra
Het algoritme heeft me op een nieuw spoor gezet, of eigenlijk een oude liefde nieuw leven ingeblazen. Het wordt steeds duidelijker hoe ontregelend sociale media zijn voor ons leven en zelfs een bedreiging voor de democratie. Echter in dit geval werd ik heel blij. Ik kreeg een video voorgeschoteld door Youtube over een Amerikaans meisje Kiana Weltzien dat met een catamaran de Atlantische Oceaan over zeilt. Het toeval wil dat ik rond dezelfde leeftijd als zij in deze video, mijn eerste Atlantische oversteek maakte met een klein zeilbootje. Deze video schetst een heel romantisch beeld van oceaan zeilen, alsof je wiegend met een vriendelijk zonnetje naar de overkant wordt gedragen. Als je goed kijkt zie je ook een stokoude boot in slechte staat van onderhoud en ik denk dat ze erg veel geluk heeft gehad. Met een beetje storm was ze al flink in de problemen gekomen.
Haar boot is een ontwerp van de legendarisch James Wharram. Hij heeft sinds de jaren vijftig duizenden catamarans ontworpen die zijn gebaseerd op schepen van oude Polynesische volkeren. Met deze boten konden ze goed aan de wind zeilen en dit zou de verklaring zijn dat ze vanuit Zuidoost Azië de eilanden van de Stille Oceaan hebben gekoloniseerd.
Terug naar de boot van Kiana, ik was op slag verliefd. Niet op haar, maar op die boot en vooral het leven op zee. Sinds mijn twaalfde jaar heb ik altijd gezeild op allerlei bootjes, groot en klein. Toerend of in wedstrijden, binnenwater, IJsselmeer, Noordzee, Atlantische Oceaan, overal en vaak. Zeilen was uitdaging, competitie en vooral avontuur. Het was mijn lust en mijn leven. En toen in 2012 opeens was ik het plezier kwijt en het begon me zelfs tegen te staan, onverklaarbaar. Ik had daar ook wel verdriet van maar kon mijn tijd aan andere dingen besteden, zoals bergwandelen en fotografie. Ruim 10 jaar heb ik niet naar zeilboten omgekeken en was mijn liefde ernstig bekoeld. En nu onverwacht werd dat vlammetje dat ik sinds mijn kindertijd had weer aangestoken. Ik werd helemaal enthousiast over het concept van de Wharram catamarans. Hele simpele boten, maar wel geschikt om overal te varen. Van droogvallen op het Wad, op het strand afmeren, riviertjes opvaren, tot een oceaan oversteek.
Toeval bestaat niet. Afgelopen september ben ik gefietst van de Pyreneeën naar de Algarve. Deze tocht sloot ik af met een duik in de Atlantische oceaan. Daarna logeerde ik bij mijn broer die al jaren in de Algarve woont. We voeren met zijn bootje in het prachtige waddengebied van de Ria Formosa. Helder blauw water, bij eb vallen delen droog. Mosselbanken, vissersboten, ferries en watertaxi’s met dagjesmensen, en op de achtergrond bergen van de Alentejo, je komt ogen tekort.
Eindbestemming was ankeren op de rede van Culatra. En wat schetste onze verbazing, daar lagen drie Wharram’s voor anker!
Twintig jaar geleden lag ik al eens met een zeilboot voor anker op de rede van Culatra. Met bijbootje aan land en struinen over het eiland. Daar ontdekte ik een intrigerende gemeenschap van wereldomzeilers en hippies die overwinterden op het strand. Het was een mix van goed onderhouden zeilboten en scheepjes die langzaam uit elkaar vielen omdat hun eigenaren kennelijk letterlijk en figuurlijk aan lager wal waren geraakt. Sommigen hadden een hutje op het strand gebouwd. Er ging een groot gevoel van romantiek uit van deze locatie met zijn bewoners. Het schijnt dat een paar jaar geleden de Portugese overheid daar een grote schoonmaak heeft gehouden en alle in verval geraakte schepen en hutjes heeft opgeruimd. Ik was weer terug op deze bijzondere plek en het gevoel van twintig jaar geleden kwam weer helemaal boven, maar nu met een concrete interesse voor zeezwerven met een Wharram catamaran. Bij eb valt een groot stuk droog aan de Noordzijde van het eiland. Prachtig strijkt het licht over het zand, de modder, het zeewier en de drooggevallen bootjes. Bejaarde mannetjes en vrouwtjes graven in de zandplaten naar wormen en kokkels. Het was heerlijk om daar op blote voeten rond te struinen en te genieten van deze fotogenieke plek, gekoesterd door een aangenaam september zonnetje. Het eiland was nog steeds een gezellig rommeltje met vissershutjes, kleine simpele vakantiehuizen en restaurantjes. Een gemoedelijke mix van vissers, dagjesmensen en locals.
Tussen de boten en halve wrakken lag een Wharram met de naam “If dogs run free 1984”. Ik raakte aan de praat met haar eigenaars, een jong stel met grote plannen. Hij is Fransman en freedive instructeur en zij Engelse uit Zuid Wales, marine bioloog en wildlife fotograaf. Ze zijn bezig dit schip, dat in gevorderde staat van aftakeling verkeerde toen ze het kochten, op te knappen. Hun plan is om daarna met de boot naar de Carieb over te steken en daar te gaan werken als duikinstructeurs. Wat een bijzonder en vooral romantisch plan. Als ik mijn leven nog eens over kon doen… Hun wederwaardigheden zijn te vinden op dit instagramprofiel. Bij thuiskomst ben ik direct op zoek gegaan naar tweedehands Wharrams. Er ligt een Tiki 30 te koop in Zoutkamp die heb ik samen met de eigenaar uitgebreid bekeken. Hij heeft de boot zelf gebouwd en in de afgelopen 25 jaar vooral op de Waddenzee gezeild. Graag zou ik nog eens een lange reis maken met een zeilboot. Over het wad naar Denemarken, door de scherenkusten van Noorwegen en Zweden of via het kanaal naar de Spaanse westkust om te eindigen in Portugal op de rede van Culatra! Droom of realistisch plan? Daar ga ik deze winter eens rustig over nadenken.
