Een wereld zonder mensen
Tsjernobyl, Fukushima, het IJzeren Gordijn: als de mens er niet meer is neemt de natuur het snel weer over.
Stel dat we als mensheid blijven doorleven zoals we nu doen met bevolkingsgroei, de huidige voedselketen, transport, infrastructuur, overconsumptie, omgang met de laatste natuur, behandeling van dieren, toerisme…
Dan is het zo goed als zeker dat over 100 of 200 jaar de mens is uitgestorven. Homo sapiens heeft dan 200.000 jaar de aarde bewoond. Sinds 20.000 jaar is hij landbouw gaan bedrijven en geleidelijk heeft de mens geprobeerd de natuur naar zijn hand te zetten. Aanvankelijk nog in een soort evenwicht en met respect voor de kracht en grootsheid van de almachtige natuur. Vanaf de industriële revolutie voelt de mens zich echter superieur aan de natuur en is deze in versneld tempo aan het vernietigen. Sinds de tweede wereldoorlog is dit zo snel gegaan en op zo’n grote schaal dat we nu aan de vooravond staan van de zesde massa extinctie van de planeet. Voor het eerst is het niet de inslag van een meteoriet of een massale vulkaanuitbarsting, maar menselijk handelen wat de oorzaak is.
