Under the Bridge

De titel van dit epische nummer van het legendarische album Blood Sugar Sex Magik van de Red Hot Chili Peppers is een metafoor voor het absolute dieptepunt dat veel mensen eens in hun leven meemaken. Anthony Kiedis bezingt in Under the Bridge zijn intense gevoel van eenzaamheid na het verlies van een vriend en het gevaar waaraan hij zich blootstelt door zijn heroïne te kopen bij een drugsbende onder een brug in LA. Tijdens mijn nieuw ontdekte manier van reizen en avontuurtjes beleven doe ik steeds bijzondere vondsten. Een daarvan is dat er een hele wereld schuilgaat onder bruggen en viaducten waar je anders met hoge snelheid overheen of onderdoor raast. Het is vooral een plek met veel graffiti, soms juweeltjes van schilderingen. Je ziet de meest uiteenlopende teksten van romantische liefdesbetuigingen, liefde voor voetbalclubs of onduidelijke genootschappen tot scheldpartijen en uitingen van frustraties over de wereld en vermeende complotten. Je kunt fantaseren wat voor mensen dat zijn, hoe ze leven, wat ze drijft en hoe ze dat in anonimiteit met een spuitbus aan het beton hebben toevertrouwd. Naast de lege blikjes en junkfood verpakkingen vind je ook sporen van mensen die er slapen. Matrassen, zakken met huisraad en soms zelfs een tent. Zijn ze uit huis gezet, zijn het zwervers, vluchtelingen of hebben ze gekozen voor een leven onder de brug? De contrasten kunnen niet groter zijn, het gewone leven raast voorbij in de vorm van een gezonde jogger terwijl een dakloze op een matras zich omdraait. Het hoogtepunt van mijn ontdekking van de subcultuur onder bruggen was een complete horeca gelegenheid onder een spoorbrug in Frankfurt. Tafels met bankjes, een podium met een bandje, een bar en een eettentje. Een bootje legt aan, er zitten mensen te vissen. Het is niet alleen een schimmige wereld waar mensen dingen doen die het daglicht niet kunnen verdragen, een brug biedt ook beschutting. Ik heb zelf nog nooit onder een brug geslapen, maar wie weet ooit. Deze serie foto’s heb ik gemaakt op fietstochten in Nederland en naar Frankfurt in Duitsland. Een ode aan deze intrigerende infrastructuur van beton en staal die een canvas biedt aan kunstenaars, verliefden, maatschappijcritici en een dak biedt aan mensen zonder huis.

Previous
Previous

Een wereld zonder mensen

Next
Next

Fietsen voor het klimaat